Satrapi, Pe rsepolis'tekinden farklı, daha öznel
bir bakış açısıyla, başka bir İran anlatıyor.
Böylesi sıkı bir rejim altında yaşayan kadınların,
semaver başı "çok özel" hatta "kırmızı noktalı"
sohbetlerini ve deneyimlerini paylaşmak için
bir bardak sıcak çay eşliğinde okunması
şiddetle tavsiye edilir.
Bu kitapta, özellikle öğlen yemeklerinin sonrasında evde
semaverden sorumlu genç kız olan çizgi Marjane,
anneannesi ve diğer kadınların cinsellikle ilgili sohbetlerine
tanık oluyoruz. İran özelinde bizim gibi toplumlardaki kadın
erkek ilişkilerini "yemekler biter, erkekler koltuklara yayılır,
kadınlar mutfağa koşar" biçiminde özetleyen Satrapi, çay faslına
geçildiğinde farklılaşan 'paradigmayı' anlatmış. Dikiş Nakış,
kadınların baş kahraman olduğu 'kadın kadına' bir sohbet
aslında. Bu sohbet esnasında her kadın geçmişte yaşadığı
bir aşkın burukluğunu aktarırken arka planda
İran devrimini, Üçüncü dünyalılığı, tabuları,
kimlik sıkıntılarını görüyoruz yine.
... Satrapi'yi okurken -izlerken demeliyim belki de-
çizgilerinin gücüne hayran olmamak elde değil.
Ancak kullandığı tonun en az desenleri kadar önemli olduğunu
da teslim etmek şart. Anlattığı ve tartıştığı konuların ağırlığı
ortada. Satrapi'nin izlediği taktiğin vuruculuğu bu ağır
konuları aynı ağırlıkla tartışmamalından kaynaklı. Kısaca yazar, kara mizahla da bu işin yapılabileceğini
kanıtlamış durumda..